Nama dadah selalunya tertakluk kepada peraturan undang-undang, termasuk kelulusan ubat baharu (untuk mengelakkan kekeliruan dengan ubat sedia ada) dan pada pembungkusan untuk mewujudkan peraturan yang jelas tentang bahan lancung dan pelabelan yang menipu atau mengelirukan. Formulari kebangsaan[1] selalunya ditetapkan untuk mentakrifkan nama ubat (dan piawaian ketulenan) untuk tujuan pengawalseliaan. Nama yang diluluskan secara sah di pelbagai negara termasuk:

• Nama Diluluskan Australia
• Nama Diluluskan British
• Dénomination Commune Française (Perancis)
• Denominazione Comune Italiana (Itali, nama generik)
• Nama Diterima Jepun
• Nama Diguna Pakai Amerika Syarikat

Pertubuhan Kesihatan Sedunia (WHO) pula mentadbir senarai nama bukan proprietari antarabangsa.

Syarikat atau seseorang yang membangunkan ubat boleh memohon nama generik (bukan proprietari) melalui formulari kebangsaan mereka atau terus ke Program INN WHO.[4] Untuk mengurangkan kekeliruan, banyak badan penamaan negara mempunyai dasar untuk mengekalkan keharmonian antara nama bukan milik negara dan INN.[2] Kesatuan Eropah telah mewajibkan penyelarasan ini bagi semua negara anggota.[5] Di Amerika Syarikat, pemaju memohon kepada Majlis Nama Diguna {akai Amerika Syarikat (USAN), dan perunding USAN memohon kepada INN bagi pihak pemaju.[2]